تفسیر نماز 8 از دیدگاه مقام معظم رهبری

و بدین گونه بخش مهمى از نماز را به پایان مى برد.

این سر آغاز قرآن بود که خوانده شد (فاتحه الکتاب).

دیباچه قرآن -مانند دیباچه هر کتابى- نشان دهنده طرحى کلى از مجموعه معارف این کتاب است. همان طور که نماز خلاصه اى و تصویر کوچکى است از اسلام و بسیارى از جوانب و نقاط برجسته ایدئولوژى اسلام، که به اشاره اى در آن بازگو شده است. فاتحه الکتاب نیز فهرست گونه اى است از نقاط برجسته و خطوط اصلى معارف قرآن و مشتمل است بر خلاصه اى از راهنماییهاى مهم آن. بدین قرار: جهانیان و جهانها، واحدى پیوسته اند و یکسره از آن خدا: رب العالمین.

همه چیز و همه کس مورد مهر و عطوفت خداست و مؤ منان مورد رحمت و لطف ویژه اویند: الرحمن الرحیم؛ زندگى انسان پس از این جهان و همچنان متداوم و مستمر است و حاکمیت مطلق در آن نشاءة از آن خداست : مالک یوم الدین.

انسان باید از بند عبودیت غیر خدا برهد و در سایه تدبیر خدا، با ویژگیهاى انسانى و در راه انسانیت، آزادانه و با اختیار زیست کنند: ایاک نعبد؛ باید برنامه سعادت آفرین راه راست زندگى را از خدا بخواهد و بستاند: اهدنا الصراط المستقیم؛ باید جبهه دشمنان و دوستان و موضع هر کدام و انگیزه هایشان را بشناسند و در برابر هر جبهه موضع فراخور ایمان خویش انتخاب کند: صراط الذین.

تفسیر نماز 7 از دیدگاه مقام معظم رهبری

اهدنا الصراط المستقیم - ما را به راه راست هدایت کن.

اگر آدمى نیازى برتر و حیاتى تر از ((هدایت)) مى داشت، بى شک آن نیاز در سوره حمد - که دیباچه قرآن و بخش مهم نماز است - به زبان دعا ذکر مى شد و از خدا درخواست مى شود.

از طریق هدایت الهى است که عقل و تجربه در جریان درست و سودمند و راهگشا قرار مى گیرد و بدون آن است که همین عقل و تجربه به چراغى در دست راهزنى یا تیغى در کف دیوانه اى بدل مى گردد.

راه راست همان برنامه فطرى است، برنامه اى که بر اساس برآوردى صحیح از نیازها و کمبودها و امکانات و مقدورات طبیعى انسان براى او در نظر گرفته شده است. راهى است که پیامبران خدا به روى مردم گشوده اند و خود اولین پویندگان و پیشاهنگان آنند. راهى است که چون بشر در آن قرار گیرد، همچون آبى که در بسترى هموار و مستقیم جارى باشد خود به خود و بى دخالت هیچ قدرت نمایى و زور به سوى سرمنزل خویش که همان دریاى بى کران تعالى انسان است پیش مى رود. برنامه اى است که اگر در قالب یک ((نظام اجتماعى)) در زندگى انسانها پیاده شود و عینیت یابد براى آنان رفاه و امن و آزادى و تعاون و تکامل و محبت و برادرى به ارمغان مى آورد و به همه شوربختیهاى دیرین بشریت پایان مى دهد.

لیکن این راه و این برنامه چیست؟ همه کس در این بازار آشفته مدعى است و هر گروهى، گروههاى دیگر را بر خطا مى داند. باید به اشاره اى فراخور این دیباچه کوتاه، راه راست از نگاه قرآن، مشخص شود.

صراط الذین انعمت علیهم - راه آنان که مورد انعام خود قرارشان دادى.

چه کسانى مورد انعام خدا قرار گرفته اند و نعمت خدا به ایشان داده شده است؟ تردید نمى توان داشت که منظور نعمت مال و مقام و عشرت مادى نیست که برجسته ترین دارندگانش همواره درنده ترین دشمنان خدا و خلق بوده اند. بلکه منظور نعمتى فراتر از این بازیچه هاست. نعمت، لطف و عنایت و هدایت خداست. نعمت بازشناختن ارزش واقعى خویشتن و بازیافتن خویشتن است.

در جاى دیگر از قرآن برخورداران از این نعمت معرفى شده اند.

و من یطع الله و الرسول فاولئک مع الذین انعم الله علیهم من النبیین و الصدیقین و الشهداء و الصالحین..

کسانى که از خدا و پیامبر فرمان مى برند در کنار کسانى مى باشند که خدا به آنان نعمت ارزانى داشته است، یعنى پیامبران، صدیقان، شهیدان و شایستگان.. .

پس نمازگزار در این جمله از خدا درخواست مى کند که او را به راه پیامبران و صدیقان و شهیدان و صالحان هدایت کند و این خطى روشن است در تاریخ. راهى است نمایان، با هدفى معین، و با پویندگانى معروف و معلوم.

در برابر آن خط دیگرى هست که آن نیز مشخص و داراى رهروانى شناخته شده است. با یادآورى آن راه و پویندگانش نمازگزار به خود نهیب مى زند که در آن گام ننهد و به آن سمت کشانیده نشود و این را در ادامه دعاى پیشین چنین بیان مى کند.

غیر المغضوب علیهم - نه راه کسانى که مورد خشم (تو) واقع شده اند.

چه کسانى مورد خشم خدایند؟ آنان که در جهت مقابل راه خدا، به راهى دیگر گام نهاده اند و انبوه خلق بى خبر و بى اراده و سست عنصر یا با خبر و بااراده ولى دست بسته و اسیر را نیز با خود بدان سو کشانیده اند. کسانى که در طول تاریخ سررشته کار و بار انسانها را به قهر و جبروت یا به رنگ و فریب در دست گرفته اند و از آنان موجوداتى بى اختیار و آلت فعل و دنباله رو (مستضعف)  ساخته اند. کسانى که از راه تحمیق انسانها و تحمیل بر آنها، مجال عشرتهاى پلید و رذیلانه خود را فراهم آورده اند. به بیان دیگر آن کسانى مورد خشم خدایند که راه باطل را، نه از سر جهالت و بى خبرى، بل از روى عناد و خودپرستى و خودکامگى پیموده اند.

در واقعیت تاریخ، این گروه را طبقات عالیه و قدرتمندان دنیوى - که همواره هدفهاى دینى بر فلسفه وجود آنان خط بطلان مى کشیده و اولین قدم معترضانه را به سوى ایشان بر مى داشته است - تشکیل مى داده اند. بجز این دو گروه - گروه هدایت یافتگان و گروه غضب شدگان - دسته سومى نیز هست که راه آن نیز در نهایت به همان نقطه اى مى رسد که راه مغضوبان ختم مى شود. جمله بعد به این دسته از مردم اشاره مى کند: و لا الضالین- و نه راه گمشدگان و گمراهان.

آنان که از سر بى خبرى و ناآگاهى و به تبعیت از پیشوایان گمراه ساز، در راهى غیر از راه خدا و حقیقت روانه شده اند و حال آنکه گمان مى کردند در راه درست و راست گام مى زنند، اما به درستى که بیراهه اى خطرناک و به سوى عاقبتى تلخ قدم بر مى داشته اند.

این گروه را نیز در تاریخ به وضوح مى توان دید: همه کسانى که در نظامهاى جاهلى چشم بسته و سر به زیر، دنباله رو خواست و اراده آن پیشوایان بوده اند و به سود آنان منادیان حق و عدل و پیام آوران آیین خدا را تخطئه کرده اند و حتى گاه رو در روى آنان ایستاده اند و حتى یک لحظه نیز به خود اجازه نداده اند که در این موضع نابخردانه تجدید نظر کنند.

این موضع را از این نظر نابخردانه مى نامیم که یکسر به سود طبقات بالا و به زیان خود این گمرهان است. و به عکس دعوت پیامبران که ریشه کن ساز حیثیت و هستى گروه مغضوبان مى باشد طبعا به سود طبقات محروم و مستضعف و از جمله همین تحمیق شدگان گمراه است.

نماز گزاران با یاد آورى و تذکر این دو روش و منش (روش مغضوبان و گمراهان)  در خود، حالت حساسیت و دقت و مراقبتى نسبت به راهى که باید پیمود و موضعى که در برابر صلاى نجاتبخش پیامبران باید گرفت پدید مى آورند. و آن گاه اگر در سلوک زندگى خود نشانه اى از رشد و راهیابى دید بار دیگر به شکرانه نعمت بزرگ، زبان به شکر و ستایش خدا مى گشاید و مى گوید: الحمد لله رب العالمین. 

تفسیر نماز 6 از دیدگاه مقام معظم رهبری

و ایاک نستعین - و فقط از تو مدد مى خواهیم.

از رقیبان تو و از مدعیان الوهیت، توقع هیچ گونه یارى و کمک نداریم. آنان به همان علت که زیر بار الوهیت خدا نرفته اند، به بندگان و پویندگان راه خدا نیز کمکى نخواهند کرد. راه خدا راه پیامبران خداست، پویشى است در جهت حق و عدل و برادرى و همبستگى و همزیستى میان همه افراد بشر و ارزش دادن به انسان و نفى تبعیضها و ستمها و نابرابریها. رقیبان خدا و مدعیان خداوندگارى که شالوده حیات ننگین و برخوردارى هاى غاصبانه خود را بر نابود کردن همه این ارزشهاى اصیل نهاده اند، چگونه ممکن است بندگان خدا را یارى و مدد دهند؟ آنان با بندگان خدا جنگى آشتى ناپذیر و قهرى بى امان دارند. پس فقط از خدا مدد مى جوییم، از نیروى هوشمندى و اراده اى که در ما نهاده از ابزارها و اسبابى که براى زنده بودن و زندگى کردن به ما داده، از سنتها و قانونهاى طبیعى و تاریخى اش که چون شناخته شوند راهگشاى اندیشه و عمل مى توانند شد؛ و از همه فرآورده هاى قدرتش که سپاهیان مقتدر او هستند و در خدمت بشرند.

تفسیر نماز 5 از زبان مقام معظم رهبری

ایاک نعبد - فقط تو را عبودیت مى کنیم.

یعنى همه وجود ما و تمامى مقدرات جسمى و روانى و فکرى ما در اختیار خدا و در جهت فرمان او و براى اوست.

نمازگزار با این جمله، بند عبودیت غیر خدا را از دست و پا و گردن خود مى گسلد؛ و داعیه هاى خداوندگارى را رد مى کند؛ مدعیان ربوبیت را - که در طول تاریخ همواره عامل طبقه بندى جامعه ها بوده و اکثریت بشر را در زنجیر عبودیت و استضعاف، اسیر و مقید مى داشته اند - نفى مى کند. خود را و همه مؤ منان به خدا را از مرز اطاعت و فرمانبرى هر کس جز خدا و هر نظامى جز نظام الهى فراتر مى برد. خلاصه با پذیرش بندگى خدا، بندگى بندگان را به دور مى ریزد و از این طریق خود را در سلک موحدان واقعى قرار مى دهد.

اعتراف و قبول اینکه عبودیت منحصرا باید در برابر خدا و براى خدا باشد یکى از مهمترین اصول فکرى و عملى اسلام و همه آئین هاى الهى است که از آن تعبیر مى شود به ((الوهیت انحصارى خدا)). یعنى اینکه فقط خداست که مى باید اله (معبود) باشد و هیچ کس جز خدا عبادت و عبودیت نشود.

همیشه کسانى بوده اند که این حقیقت را درست نفهمیده اند و از آن برداشتهاى غلط و محدودى کرده اند و از این رو ناآگاهانه به عبودیت غیر خدا دچار شده اند. آنان گمان برده اند که ((عبادت خدا)) تنها به معناى تقدیس و نیایش اوست و چون فقط درگاه خدا را نماز و نیایش ‍ مى برده اند مطمئن مى شده اند که جز خدا را ((عبادت)) نمى کنند.

آگاهى از معناى گسترده عبادت در اصطلاح قرآن و حدیث بى پایگى این پندار را روشن مى کند. عبادت در اصطلاح قرآن و حدیث تعبیرى است از: اطاعت و تسلیم و انقیاد مطلق در برابر فرمان و قانون و نظامى که از سوى هر مقام و قدرتى به انسان ارائه و بر او تحمیل شود، خواه این انقیاد و اطاعت با حس تقدیس و نیایش همراه باشد و خواه نباشد.

بنابراین، همه کسانى که نظامها و قانونها و فرمانهاى هر قدرت غیر الهى را از سر طوع و تسلیم پذیرا مى شوند عابدان و بندگان آن نظامها پدید آورندگان آن مى باشند. اگر با این حال جایى براى مقررات الهى نیز باز گذارده و در بخشى و منطقه اى از زندگى فردى و اجتماعى به قانون و فرمان خدا عمل کنند ((مشرک)) (کسى که با خدا کس دیگر را نیز عبادت مى کند) خواهند بود و اگر همین بخش و منطقه را نیز به خدا ندهند ((کافر)) (کسى که حقیقت نمایان و درخشان وجود خدا را ندیده مى گیرد و اعتقادا یا عملا آن را انکار مى کند) مى باشند.

با اطلاع از این شناخت اسلامى به آسانى مى توان دریافت که ادیان الهى که نخستین شعار دعوت خود را کلمه ((لا اله الا الله)) (هیچ معبودى جز خدا نیست)  قرار مى داده اند، چه مى گفته و چه مى خواسته و با چه و که طرف مى شده اند.

این حقیقت - حقیقت معناى عبادت - در مدارک اسلامى، در قرآن و حدیث، چندان متواتر و روشن است که براى تدبر کنندگان و هوشمندان جاى کمترین تردیدى باقى نمى گذارد. براى نمونه به ارائه دو آیه از قرآن و یک حدیث از قول امام صادق علیه السلام بسنده مى کنیم :

اتخذوا احبارهم و رهبانهم اربابا من دون الله و المسیح بن مریم و ما امروا لا لیعبدوا الها واحدا لا اله الا هو...

عالمان و زاهدان کیش خود را - و نه الله را - به خداوندگارى و صاحب اختیارى پذیرفتند با آنکه موظف بودند فقط خداى یگانه را عبودیت کنند.

و الذین اجتنبوا الطاغوت ان یعبدوها و انابوا الى الله لهم البشرى.

و کسانى که از عبودیت طاغوت (سلطه هاى غیر الهى) اجتناب ورزیده به خدا باز گشتند، بشارت باد ایشان را.

روى ابوبصیر عن ابى عبدالله علیه السلام انه قال : انتم هم، و من اطاع جبارا فقد عبده.: ابوبصیر از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که آن حضرت (خطاب به شیعیان راستین زمان خود) فرمود: شما هستید آنان که از عبادت طاغوت سر باز زده اند، و هر آن کس که ستمگرى را فرمان برد، او را عبادت کرده است.

تفسیر نماز 4 از دیدگاه رهبر انقلاب

مالک یوم الدین

روز جزا، روز پایان و فرجام و عاقبت است. همه تلاش براى عاقبت مى کنند. مادى بى خدا و خداپرست در این شریکند که هر دو در راه فرجام و عاقبت به تکاپویند. تفاوت در این است که هر یک عاقبت را به نوعى فهمیده اند.

مادى عاقبتش ساعتى دیگر، روزى و سالى و چند سالى دیگر، پیرى و فرسودگى و سالخوردگى است؛ اما خداپرست دیدش وسیع و مد نگاهش ‍ بسى از این دورتر است. از نظر او دنیا بسته و محدود و حصاردار نیست. جهان او وسیع و آینده اى نامحدود است و این مستلزم امیدى بى پایان و تلاشى خستگى ناپذیر است. کسى که مرگ را موجب قطع امید نداند و انتظارش پاداش و نتیجه کار را با مردن از دست ندهد، مى تواند تا آخرین لحظه زندگى نیز با همان شور و تحرک آغاز کار به عمل و تلاش خداپسند خود ادامه دهد.

یادآورى اینکه در هنگامه رستاخیز و جزا مالک و صاحب اختیار خداست به نمازگزار توان جهت گیرى درست مى بخشد؛ به اعمال و تلاشهاى او جهت و سمت خدایى مى دهد. زندگى و همه جلوه هاى زنده بودنش براى خدا و در راه خدا مى شود، همه چیز و همه کار او در راه تکامل و تعالى بشریت - که تنها راه خداپسند است - به کار مى افتد. از سوى دیگر تکیه بر پندارهاى بیهوده و امیدهاى بى اساس را از او باز مى گیرد و امید راستین به عمل را در او تقویت مى کند. اگر در این نشاءة، رویه ها و نظامهاى غلط و منحرف کننده به سست عنصران و فرصت طلبان اجازه داده است که با لاف و ریا و دروغ و فن و فریب، سامانى براى خود فراهم آورند و بى عمل و بى تلاش، پاداش عمل و تلاش را غاصبانه تصرف کنند، در آن نشاءة و آن عالم که همه کاره و سررشته دار همه امور، خداى دانا و عادل است دغلکارى و فریب ممکن نیست و کس را بى عمل مجال بهره و پاداش ‍ دست نخواهد داد.

در اینجا نیمه اول از سوره حمد که متضمن ستایش پروردگار جهانها و جهانیان، و ذکر برخى از مهمترین صفات خدا بود سپرى شد.

نیمه دوم که مشتمل بر اظهار عبودیت و طلب هدایت است به برخى از مهمترین خطوط اصلى ایدئولوژى اسلام اشاراتى رسا مى کند.

تفسیر نماز 3 از زبان رهبر انقلاب

الرحمن الرحیم - خداى رحمان و رحیم.

رحمت عام او - به صورت نیروهاى پدیدآورنده و قوانین حیات بخش و انرژیهاى ادامه دهنده - بر سر همه موجودات گسترده است و همه چیز و همه کس تا دم مرگ و نابودى از این رحمت برخوردار است (رحمان).  و از سویى، رحمت اختصاصى اش، رحمت هدایت و اعانتش، و رحمت پاداش و عطوفتش بندگان شایسته و انسانهاى صالح را شامل مى شود. این رحمت از همین نشاءة، مانند خط روشنى در مد وجود این موجودات ارزنده و شریف تا مرگ و از پس مرگ تا رستاخیز و تا سرمنزل نهایى وجود انسان با آنها هست (رحیم).  پس خدا بخشنده رحمتى همگانى و موقت، و رحمتى همیشگى و اختصاصى است.

یاد کردن از صفت رحمت پروردگار در دیباچه قرآن و در آغاز نماز و در آغاز هر سوره نشانه آن است که مهر و راءفت پروردگار، نمایانترین صفت او در عرصه آفرینش و وجود است و بر خلاف قهر و نقمت او که مخصوص ‍ است به معاندان و لجوجان و مفسدان و تبهکاران، رحمت او شامل و همه گستر و همه گیر مى باشد.

تفسیر نماز 2 از زبان رهبر انقلاب

تفسیر سوره حمد آیه 1

الحمد لله رب العالمین - ستایش و سپاس مخصوص خداست که مدبر جهانیان و جهانهاست.

همه ستایشها و سپاسها مخصوص اوست، چون همه عظمتها از آن او و همه رحمتها از سوى اوست. او مجمع همه خصلتهاى ستوده است و همه نیکیها و نیکوکاریها از سرچشمه وجود اوست. پس ستایش او ستایش نیکى و نیکوکارى است و جهت دهنده به همه کوششهایى که به هواى نیکى و نیکوکارى انجام مى گیرد.

هر کس در خود چیزى از خصلتها و رفتارهاى قابل ستایش مى بیند باید آن را از فیض رحمت و لطف خدا بداند، زیرا خداست که در انسان، مایه هاى نیکى را به کار برده و ذات و سرشت او را آماده و جویا و پذیراى نیکى و فضیلت ساخته و به او قدرت تصمیم - که ابزار دیگرى است در راه نیکو شدن و نیکویى کردن - بخشیده است.

این بینش راه خود بینى و خودشگفتى را بر انسان مى بندد همچنان که از بى مصرف گذاردن یا بیهوده مصرف کردن خصلتهاى نیک و توانهاى نیکى آفرین در وجود آدمى جلوگیرى مى کند.

در عبارت رب العالمین (پروردگار و مدبر جهانیان و جهانها) هم وجود عوالم و جهانهاى دیگر و هم خویشاوندى و پیوستگى این همه با هم احساس مى شود. نمازگزار در مى یابد که بجز این عالم و در ماوراى نظرگاه تنگ و محدود او و پشت این حصارى که او براى زندگى خود فرض کرده، گیتیها و گردونها و عالمها و جهانهاى دیگر هست و خداى او خداوندگار سراسر این پهنه عظیم است. این احساس، تنگ نظریها و کوته بینیها را در او از بین مى برد، به او جرئت و حس تکاپو مى بخشد، از عبودیت خدا احساس غرورى در او پدید مى آورد و در بندگى خدا عظمت و شکوهى عجیب بدو مى نمایاند.

از سوى دیگر مى بیند که همه موجودات، انسانها و حیوانات و گیاهان و جمادات و آسمانها و عوالم بیشمار هستى، بندگان خدایند و رب و مدبر و پروردگار این همه، اوست. مى فهمد که خداى او تنها خداى نژاد او یا ملت او یا خداى انسانها نیست، خداى آن مورچه خرد و آن گیاه ضعیف نیز هست، خداى آسمانها و کهکشانها و اخترها نیز هست. با درک این حقیقت احساس مى کند که تنها نیست، مى فهمد که با تمام ذرات عالم و با تمام موجودات ریز و درشت خویشاوند است، با همه انسانها پیوسته و مرتبط است. همگان برادران و همسفران اویند و این کاروان عظیم یکسره راهى یک هدف و در حرکت به سوى یک جهت است.

این رابطه و پیوستگى او را نسبت به همه موجودات مکلف و متعهد مى سازد. نسبت به انسانها تعهد هدایت و کمک، و نسبت به دیگر موجودات تعهد شناختن و در راه درست و مناسب با هدف آفرینششان به کار افکندن.

تفسیر نماز 1 از زبان مقام معظم رهبری

سوره حمد

بسم الله الرحمن الرحیم - به نام خداى رحمان و رحیم.

به نام خداوندى که دارنده رحمتى همگانى و بخشنده رحمتى همیشگى است.

این جمله، سرآغاز همه سوره هاى قرآن، سرآغاز نماز، سرآغاز همه کارها و فعالیتهاى یک مسلمان است. یعنى شروع همه کارها فقط به نام خداست، همه چیز انسان، آغاز زندگى اش و تمامى جلوه هاى زنده بودنش به نام خداست. مسلمان به نام خدا روزش را شروع مى کند و به نام او بر تلاش ‍ روزانه خود نقطه پایان مى گذارد. با یاد او به بستر مى رود و با استعانت او سر از بستر بر مى دارد و فعالیت روزانه خود را از سر مى گیرد و سرانجام با نام او و یاد او چشم از این جهان بر مى گیرد و رهسپار سراى جاویدان مى شود.

تقدیر از طلاب ممتاز مدرسه علمیه حضرت ولی عصر عج شهرستان مهران

به گزارش روابط عمومی حوزه علمیه مهران در تاریخ چهارشنبه 16/02/1393 با حضور حجت الاسلام و المسلمین نظری مدیر مرکز خدمات حوزه‌های علمیه استان در جمع طلاب مدرسه علمیه ولی عصر(عج) مهران، از طلاب ممتاز این مدرسه تقدیر به عمل آمد
حجت الاسلام نظری  ضمن تبریک اعیاد ماه رجب، در این جلسه بیان کرد که مرکز خدمات با تجلیل از ممتازین تحصیلی به دنبال هدفمند کردن خدمات و ارائه خدمت بیشتر به طلاب شاخص و ممتاز در عرصه‌های علمی، معنوی، تبلیغی و پِژوهشی است.

به گزارش روابط عمومی نکته قابل توجه این که از تعداد 12 نفر از طلاب ممتاز استان، تعداد 8 طلبه ممتاز در حوزه علمیه حضرت ولیعصر عج مهران در حال تحصیل هستند.

حجاب زن در قرآن

آیا در مورد حجاب زن در قرآن آیه ای مستقیما به این مسئله اشاره کرده؟

وَ قُلْ لِلْمُؤْمِناتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصارِهِنَّ وَ یَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَ لا یُبْدینَ زینَتَهُنَّ إِلاَّ ما ظَهَرَ مِنْها وَ لْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى‏ جُیُوبِهِنَّ وَ لا یُبْدینَ زینَتَهُنَّ إِلاَّ لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ آبائِهِنَّ أَوْ آباءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ أَبْنائِهِنَّ أَوْ أَبْناءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ إِخْوانِهِنَّ أَوْ بَنی‏ إِخْوانِهِنَّ أَوْ بَنی‏ أَخَواتِهِنَّ أَوْ نِسائِهِنَّ أَوْ ما مَلَکَتْ أَیْمانُهُنَّ أَوِ التَّابِعینَ غَیْرِ أُولِی الْإِرْبَةِ مِنَ الرِّجالِ أَوِ الطِّفْلِ الَّذینَ لَمْ یَظْهَرُوا عَلى‏ عَوْراتِ النِّساءِ وَ لا یَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِیُعْلَمَ ما یُخْفینَ مِنْ زینَتِهِنَّ وَ تُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمیعاً أَیُّهَا الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ (نور،31)

و به زنان با ایمان بگو: «دیدگان خود را [از هر نامحرمى‏] فرو بندند و پاکدامنى ورزند و زیورهاى خود را آشکار نگردانند مگر آنچه که [طبعاً] از آن پیداست. و باید روسرى خود را بر گردنِ خویش [فرو] اندازند، و زیورهایشان را جز براى شوهرانشان یا پدرانشان یا پدران شوهرانشان یا پسرانشان یا پسران شوهرانشان یا برادرانشان یا پسران برادرانشان یا پسران خواهرانشان یا زنان [همکیش‏] خود یا کنیزانشان یا خدمتکاران مرد که [از زن‏] بى‏نیازند یا کودکانى که بر عورتهاى زنان وقوف حاصل نکرده‏اند، آشکار نکنند؛ و پاهاى خود را [به گونه‏اى به زمین‏] نکوبند تا آنچه از زینتشان نهفته مى‏دارند معلوم گردد. اى مؤمنان، همگى [از مرد و زن‏] به درگاه خدا توبه کنید، امید که رستگار شوید.